BİR NİSAN YAĞMURU-3

(...)O gün, iki âşık Eminönü’nün o güzel sahilinde gezinirken; Sultan, Mehtap'ı gördü ve ağlamaya başladı. İki sadık dost, birbirleriyle özlem giderdikten sonra Mehtap, intikam peşinde koşan abisinin bir kötülük yapacağını Sultan ve Kerem'e söyledi. Üç iyi insan, o gün güzel vakit geçirdikten sonra evlerine döndüler.

Akşam, Sultan ve Kerem, evlerinden yağan yağmuru izliyorlardı. Şöminenin karşısına oturmuş sohbet eden iki âşık ölene dek birbirlerinden ayrılmayacaklarına söz verdiler.

Yağmurlu bir bahar sabahıydı. Kerem, sevdiği kadına güzel bir kahvaltı masası hazırlamıştı. İki âşık, sabah kahvaltısını beraber yapacaklardı. Sonra Kerem, masaya da Sultan'ın sevdiği sarı lalelerden de koymak istedi. Sarı lale almak için dışarıya çıktı. Çiçeği aldıktan sonra eve döndü ve Sultan'a seslendi. Sultan, ses vermiyordu. Uyudukları odaya çıktığında gözlerine inanamadı. Sultan, gözleri açık hareketsiz bir şekilde yatağın içinde yatıyordu. Sultan, ölmüştü. Boğularak öldürülmüştü. Sonra arkadan birilerinin kaçmaya çalıştığını fark etti. Kaçan kişi, Mahmut'tu  Mahmut çıkışa gelmişti ki; Melih ile karşılaştı. Melih o gün Keremleri ziyarete gelmişti. Melih adamın telaşlı bir şekilde Keremlerin evinden kaçmaya çalıştığını görünce adamı engelledi ve bir hamle ile adamı yere yatırdı. Kerem, gözyaşı içinde Melih’in tepelediği adama vurmaya başladı. Sultan'ı, sevdiği kadını ölmüştü. Onu öldürende Mahmut'tu  Melih, Kerem’i sakinleştirdikten sonra polisi aradı. Mahmut tutuklandı. Buna sebep olan Refik’ti. Polis Refiki de tutukladı. Kerem, sevdiği kadını toprağa verirken; o yağmurlu bahar gününde sanki bu yaşananlardan dolayı gökyüzünün de içerleyip ağladığını düşünmüştü. O günden bugüne dek Kerem, sevdiği kadına verdiği söz de durdu. Ve Sultan’dan başka hiçbir kadını da sevmedi. Yazdığı şiirleriyle de insanların yaralarına merhem oldu. Sevdiği kadını unutmayan bir şair olarak hayatını acılar içinde devam ettirdi. 

                                                                    SON